Είναι ώρες που αισθάνεσαι ότι η ψυχολογική πίεση που νιώθεις φτάνει στα όρια του συναγερμού – εξαιτίας της οικογένειας; Της επαγγελματικής κατάστασης; Ή της απογοήτευσής σου από ανθρώπους (ή από ένα/μία ειδικά), που πίστεψες ότι ερχόντουσαν με δώρα τα οποία αποδείχθηκαν όμως στο δρόμο άνθρακες. Επιτέλους, τι θέλουν όλοι από σένα; Γιατί θα πρέπει να αντιμετωπίζεις κάθε τόσο αντιπαραθέσεις μέσα στην οικογένεια, συγκρούσεις με αυτόν/ή που αγαπάς ή άπληστα αφεντικά;
Πόση καλή διάθεση να στύψεις και πόσο ακόμα να κάνεις τον αδιάφορο κάνοντας αστεία, όταν αισθάνεσαι ότι έχεις μια αόρατη μπάλα στο πόδι που δεν σου επιτρέπει να προχωράς όπως θέλεις. Κι εκεί που νιώθεις ότι το πράγμα δεν πάει άλλο μια καλή είδηση, μια επαγγελματική ευκαιρία, μια εργασιακή προοπτική, ένας έρωτας, μια σημαντική συνάντηση, μια ξαφνική μεταστροφή αυτού/αυτής που είστε μαζί επί τα βελτίω σού δημιουργούν εκ νέου αισιοδοξία, ότι όλα ξαναρχίζουν, έχεις παρόν και μέλλον, σε αγαπάνε. Κούνια η ζωή – πέρα δώθε.
