Ο ιδεαλιστής γιος, η φλεγόμενη από όνειρα για νέους κόσμους κόρη, επαναστατούν εναντίον των εργατών-γονιών τους και φεύγουν –«Μπαμπά/Μαμά, μπορώ να τα καταφέρω»– για να αποδείξουν ότι ο κόσμος είναι εχθρικός αλλά υπάρχουν και ευκαιρίες για όσους απαιτούν το κομμάτι τους στην τούρτα. «Ναι, γιε μου/κόρη μου, έχεις τσαγανό. Όμως, μη γυρίσεις κλαίγοντας εδώ όταν…». Στο τέλος της ταινίας, όταν έχεις ξεφύγει από την καταπίεση και τους στενούς ορίζοντες της οικογένειας και έχεις γίνει διάσημος/η ή επιτυχημένος/η, τρέχεις στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται ο πατέρας που δεν σε στήριξε και δεν σε άφηνε να φύγεις ενώ στα μάτια των θεατών τρέχουν δάκρυα.
Το σενάριο επιδέχεται τόσες παραλλαγές όσοι και οι Δίδυμοι αυτού του κόσμου. Όποιες κι αν είναι οι σχέσεις και τα αισθήματά σου προς τη δυσλειτουργική πιθανόν οικογένειά σου το μεγαλύτερο επίτευγμά είναι να φύγεις μακριά της –ακόμα και περιστασιακά– και να κατακτήσεις τον κόσμο. The (happy) End.
