Μπορείς να μείνεις όρθιος μέχρι το τέλος του κόσμου κρατώντας στο χέρι σου το τρίπτυχο: Σταθερότητα - Αφοσίωση - Δημιουργικότητα. Εννοείται ότι επικεντρώνεσαι σχεδόν πάντα σε κάποιον/α που έχει συμπεριφορά κακομαθημένου παιδιού ή που παρεκκλίνει από την κανονικότητα, αυτούς/ές που δεν έχουν το λούστρο, τους καλούς τρόπους, που δεν έχουν διαμορφωθεί ακόμα. Και ξέρεις γιατί; Για να παραστήσεις τον Πυγμαλίωνα. Να καταφέρεις να δώσεις ζωή σε ένα ακατέργαστο μάρμαρο. Να σμιλέψεις ένα έργο τέχνης. Να δημιουργήσεις κάποιον/α που θα υμνεί το ταλέντο σου. 

Ή το αντίθετο. Παραδίδεσαι απόλυτα στον τελευταίο έρωτα και μετά από λίγο τον ή την απορρίπτεις, επειδή τελικά δεν διαθέτει αυτά που πραγματικά χρειάζεσαι από ένα σύντροφο. Δεν χρειάζεται να πηγαίνεις από τη μία άκρη στην άλλη. Αυτό που χρειάζεται να ελέγξεις δεν είναι τους άλλους αλλά τον εαυτό σου και να αποδεχθείς τα χαρακτηριστικά των άλλων που βρίσκεις ακαταμάχητα, αλλά που στο τέλος δεν σου λένε τίποτα.