Καλύτερη επαφή με τον εαυτό και μεγαλύτερη ευκολία στο να χρησιμοποιήσει κανείς τις ικανότητες και τα εφόδια του για να εξυπηρετήσει αυτόν τον εαυτό. Ίσως μια πιο νοήμονα στάση απέναντι στην ζωή, ίσως παθιασμένος ατομισμός που οδηγεί στην επόμενη κατάκτηση.

Μια καλύτερη εκτίμηση των πρακτικών περιορισμών που επιφορτίζουν τον καθένα στην ζωή του ή που χρειάζεται να σπάσουν ενόψει ενός ευρύτερου οράματος.

Μία βαρετή επανάληψη της τάσης του να επιμένει καθένας στην άποψή του και να ταυτίζεται τελείως συναισθηματικά με όσα πιστεύει, η οποία εγκυμονεί συγκρούσεις. Ή μια πιο εξεταστική στάση απέναντι στα προσωπικά πιστεύω που ίσως δημιουργεί κοινό έδαφος.

Το βούλιαγμα στον συναισθηματισμό, οι παρωπίδες και η επιθετικότητα που φέρνει ο θυμός, οι παρωπίδες, ο φόβος. Ή ο αποχωρισμός ορισμένων μεγαλεπήβολων προσωπικών σχεδίων γιατί κανείς οφείλει να σκεφτεί και τους άλλους.

Όταν κανείς μένει μόνο στα διαδικαστικά και στην επιφάνεια, το αποτέλεσμα των προσπαθειών του, αυτό που θέλει και κυνήγησε μπορεί να φαίνεται απογοητευτικό. Ακριβώς το αντίθετο αν έχει κάνει τον κόπο να πάει βαθύτερα.

Πολλά πράγματα γίνονται εφικτά και προσβάσιμα επειδή είναι πιο εύκολο να δει κανείς τη μεγάλη εικόνα ή γιατί δεν βλέπει τίποτα πέρα από την επιθυμία του. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχουν αποτελέσματα.

Είναι πιο εύκολο καθένας να δει και να ακούσει τους άλλους κι έτσι πολλές από τις ανισορροπίες της προηγούμενης περιόδου βρίσκουν τη λύση τους. 

Οι φόβοι και οι φοβίες στο προσκήνιο, για υλικές απώλειες, για σωματική αδυναμία, για συναισθηματική αποκόλληση, πράγμα που τείνει να κάνει τον καθένα να ξεχάσει όποια πρόοδο έχει κάνει σαν άνθρωπος και να υπαναχωρήσει στον μικρό, μικρότατό του εαυτό. Καλό είναι να κατανοήσει καθένας ότι και οι δύο πλευρές μπορούν να υπάρχουν ταυτόχρονα, αλλά μόνο ο μεγάλος εαυτός, ο οποίος είναι αρκετά υπεράνω πραγμάτων και καταστάσεων, μπορεί να βοηθήσει τον μικρό. Η μέση οδός υπάρχει.