Αν τους έλεγες μερικές φορές τι περνάς, οι γύρω σου θα σε αντιμετώπιζαν με περισσότερη κατανόηση. Όμως επιμένεις να υπερασπίζεσαι τον εγωισμό και την υπερηφάνεια σου ακόμα κι όταν διευθυντές/συνάδελφοι/πελάτες σε έχουν στριμώξει σε μια γωνιά έτοιμοι να σε πυροβολήσουν. Παρόλα αυτά είναι η φιλοδοξία σου για αναγνώριση, εξουσία και χρήμα που σε κάνουν να επιστρέφεις κάθε μέρα στην ίδια ζούγκλα για να αντιμετωπίζεις τους ίδιους ηλιθίους κυνηγούς. Και πάντα η ίδια σκέψη: Πώς μπορείς να συμβιβάσεις επαγγελματική επιτυχία και τον αγώνα που δίνεις για αυτήν με την επιθυμία για οικογενειακή ευτυχία, συντροφικότητα και ηρεμία, όταν οι κοντινοί σου άνθρωποι δεν βοηθάνε καθόλου; Δεν ζητάς παρά σταθερότητα και συναισθηματική ησυχία. Δυστυχώς, τώρα αυτά είναι πολυτέλειες. Σε αυτό το στάδιο του παιχνιδιού απλά δεν είναι δυνατόν.
