Ο όρος αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο δίνονται ονόματα στους πλανήτες του Ηλιακού συστήματος και πώς αυτά τα ονόματα ταιριάζουν με τις ψυχολογικές ιδιότητες που αποδίδονται στον κάθε πλανήτη.
Από τον Πέτρο Ελευθεριάδη
Υπάρχει μια συγχρονικότητα ανάμεσα στην ανακάλυψη των πλανητών και στο τι συμβαίνει στον κόσμο την εποχή της ανακάλυψής τους, όπως και στην ονομασία τους. Φαίνεται εκ πρώτης όψεως τυχαίο, αλλά υπάρχει αντιστοιχία. Βέβαια τώρα με τους χιλιάδες αστεροειδείς έχει ξεφύγει το πράγμα και ο καθένας δίνει ότι όνομα θέλει, της χώρας του, της γυναίκας του κλπ. Αλλά και στους κλασικούς πλανήτες υπάρχουν διαφωνίες. Κλασικό παράδειγμα ο Ποσειδώνας που δεν πολυταιριάζει με τον Θεό της αρχαιότητας, αλλά υπάρχουν περισσότερες ομοιότητες με τον Διόνυσο, ή τουλάχιστον και με αυτόν. Οι Δυτικοί αστρολόγοι είναι πιο εξοικειωμένοι με την ελληνορωμαϊκή μυθολογία και για αυτό αντλούν την ερμηνεία τους από ‘κει. Αλλά υπάρχουν κι άλλες μυθολογίες με ανάλογου τύπου θεότητες. Εξάλλου, ο δομιστής γλωσσολόγος Levi Straus που μελέτησε διάφορους μύθους κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν τα μυθήματα, ελάχιστες μονάδες δηλ. που είναι κοινές σε κάθε μύθο. Δηλαδή όλοι οι μύθοι στο βάθος είναι ίδιοι, διέπονται από μια κοινή λογική.