Είναι κραυγή αυτό που ακούγεται; Περνάμε μέσα από φλεγόμενα στεφάνια σαν ακροβάτες, ξοδεύουμε εκατοντάδες ώρες στην ψυχανάλυση, διασχίζουμε ωκεανούς και ηπείρους και δίνουμε ιερούς όρκους ότι δεν θα γίνουμε σαν τους γονείς μας και ότι θα ξεπεράσουμε όλα τα θέματα που μας ταλαιπώρησαν σαν παιδιά. Αγωνιζόμαστε να απεξαρτηθούμε από αυτούς που δεν πρέπει να στηριζόμαστε και τότε ξαφνικά γίνεται μια στροφή 180°.
Επιστρέφουμε στην οικογένεια που πιστεύαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας, δημιουργούμε μια οικογένεια για να αισθανθούμε ασφάλεια ή φτιάχνουμε μια τεχνητή οικογένεια με φίλους, αγαπημένους ή με τον ένα ή τη μία που έχουμε επιλέξει. Γυρίζουμε σα χελώνες από εκεί που ερχόμαστε, ελπίζοντας να βρούμε την άνεση, την οικειότητα και την προστασία που πιστεύαμε ότι χάσαμε για πάντα.
Ναι, οι οικογενειακές και συντροφικές σχέσεις μπορεί να έχουν μέσα τους κοινοτοπίες, απογοητεύσεις, κλισέ και συγκρούσεις, αλλά πάντα γυρίζουμε σε αυτές με ανανεωμένες προσδοκίες και εσύ τώρα πιστεύεις σε αυτές, ελπίζεις σε αυτές, γοητεύεσαι – και καλά κάνεις, γιατί ευνοείσαι σε αυτές.
