Υπάρχουν στιγμές που είσαι ατσάλι κι άλλες που είσαι χυλός. Ακόμα κι αν δεν είχες γεννηθεί έτσι, ψυχολογικά είσαι και τα δύο. Μετά είναι αυτά που σου μαθαίνουν σχολείο, εκκλησία και κοινωνία. Υπάρχει μια αμφιθυμία κι εδώ: ασπάζεσαι τις παραδοσιακές αξίες και ταυτόχρονα τις απορρίπτεις. Όπως και στον έρωτα: μπορείς να ερωτευθείς κάποιον/α εντελώς διαφορετικό/ή από σένα, με εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις, πιστεύω, απόψεις, ιδέες, οπτική και μετά να απογοητευτείς. Εξιδανικεύεις και μετά ξενερώνεις.
Υπάρχει και η περίπτωση να υιοθετήσεις κι έναν τρόπο ζωής που δεν είναι δικός σου. Είναι σαν να βρίσκεσαι παγιδευμένος/η ανάμεσα στην αφοσίωσή σου στη Μαμά και την ανάγκη σου να τρέξεις μακριά από αυτήν. Και τώρα; Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται. Ερωτεύομαι, εξιδανικεύω, θέλω να φύγω μακριά από ό,τι ξέρω, να μη θυμάμαι τίποτα από ό,τι με πονάει. Καλή τύχη.
