Μεταξύ εργασιακής φούριας, της προσπάθειας να κόψεις το αλάτι και τους πολλούς καφέδες, να διατηρήσεις ζωντανή μια σχέση ή την επιθυμία μιας σχέσης, ή την ανάγκη να πιαστείς από κάτι που έχει νόημα, (πρέπει να) ξυπνάς κάθε πρωί επαναλαμβάνοντας: «Η πολλή δουλειά ΔΕΝ τρώει τον αφέντη». Στο δρόμο προς τη δουλειά ωστόσο σκέφτεσαι ότι «καλύτερα να κάνεις λάθη παρά να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο για όσα δεν έκανες», ενώ στο εργασιακό διάλειμμα θυμάσαι «η αγάπη στο τέλος νικάει αρκεί να υπάρχει ένας Άλλος».
Τι γίνεται όμως όταν γυρίζοντας στο σπίτι ο ρεαλισμός σε κάνει να βλέπεις το/τη σύντροφό σου σαν βαρετό ξένο; Και τότε σαν έκλαμψη η ιδέα ότι τα αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά – και, ναι, ω του θαύματος, γίνονται. Δηλαδή; Σημασία έχει η πίστη στο στόχο, στις επιδιώξεις, στις επιθυμίες σου, μέχρι τον επόμενο Αύγουστο όλα είναι ανοιχτά.
+Προσκλήσεις, κοινωνικές επαφές, φίλοι, έξοδοι, διασκέδαση.
- Μην αρπάζεσαι εργασιακά, κάνε πίσω, δεν έχεις το πάνω χέρι.
