Όταν εμμένουμε στο παρελθόν, όταν θυμόμαστε τα λάθη του χθες, όταν επικεντρωνόμαστε σε ενοχές και τύψεις, όταν γκρινιάζουμε, καταστροφολογούμε επειδή θυμόμαστε ό,τι συνέβη προηγουμένως, τότε απλά αγνοούμε επιδεικτικά, δηλαδή ανοήτως, το παρόν. Η εμπειρία και η γνώση τού χθες υποτίθεται καθορίζουν το παρόν και ανοίγουν μέλλον, οπότε σταμάτα να κοιτάς πίσω όσο κι αν η σκέψη γλιστράει σε αυτό. Κατά τα λοιπά η δουλειά είναι φορτική, η καθημερινότητα επιβαρυμένη, η διάθεση εκκρεμές, οι πρακτικές υποχρεώσεις εκνευριστικές και οι από πάνω στη δουλειά κουραστικοί.
Εντάξει, δεν ζεις μια υπέροχη στιγμή της ζωής σου, αλλά δεν ζεις ούτε καμιά τραγωδία, ούτε καν κάτι που να σε προβληματίσει έντονα. Οπότε όταν ο ήλιος σκάει μύτη (μέσα από φίλους, ή μια καλή κουβέντα που σου λένε, ή τη δουλειά που στιγμές σου δίνει ευχαρίστηση, ή απλώς μόνο και μόνο γιατί είσαι γερός/ή και δυνατός/ή με ένα δύο ανθρώπους στο πλάι σου) είναι παράλογο να μη βγεις να ζεσταθείς.
