Έρωτας. Και τι δεν έχει ειπωθεί. Στην πραγματικότητα έχουν ειπωθεί όλα για τα θέματα καρδιάς, για την έκσταση και την απελπισία του έρωτα, για το timing, για τα ίσως, τα «για πάντα», τα «ποτέ πια». Ο έρωτας αργεί μια μέρα, ο έρωτας έρχεται απροειδοποίητος, θα σε βρει όπου και να είσαι, όταν παύεις να τον περιμένεις τότε εμφανίζεται σαν σίφουνας κ.λπ. Σε όποια φάση κι αν είσαι ο έρωτας ή το φάντασμά του είναι εδώ. Για να σε απογειώσει, να σε ταράξει, να σε τρελάνει.
Η επιθυμία να ανταλλάξεις φιλιά, να αγχωθείς πάνω από ένα τηλέφωνο που αργεί, να λιώσεις από πόθο για κάποιον/α, να πέσεις στο κρεβάτι αναψοκοκκινισμένος/η με αυτόν/ήν που θέλεις πολύ, να αισθανθείς τους χτύπους της καρδιάς σου να επιταχύνονται, η επιθυμία να κεραυνοβοληθείς είναι εδώ. Ωριμάζουμε ποτέ ερωτικά; Νόχι. Ίσως. Μπορεί. Η καρδιά έχει την ικανότητα να αποκτάει ξανά την ελαστικότητά της μετά από χωρισμούς, απογοητεύσεις, δάκρυα και αντίο. Ξεχνάς και προχωράς. Αφήνεις πίσω και ζεις ξανά. Σαν την πρώτη φορά.
