Όψη Ερμή - Πλούτωνα

16/10/2019

Τα ξημερώματα της Κυριακής 20 Οκτωβρίου γίνεται μία όψη εξαγώνου μεταξύ του Ερμή στον Σκορπιό και του Πλούτωνα στον Αιγόκερο, η οποία ανοίγει ένα παράθυρο δύο ημερών οπότε η επικοινωνία, ο λόγος, η σκέψη αποκτούν επιπλέον βαρύτητα και αποτελεσματικότητα.

Οι δύο ενέργειες του Ερμή και του Πλούτωνα συνεργάζονται για να δημιουργήσουν μία συνθήκη που μας βοηθά από τη μία να εκφραστούμε με βεβαιότητα, να έχουμε μεγαλύτερη πειθώ, να τολμήσουμε δύσκολες αλλά απαραίτητες κουβέντες συζητώντας τον «ελέφαντα στο δωμάτιο», να αποφορτίσουμε την ένταση λέγοντας αυτό που φοβόμαστε κι έτσι να κάνουμε μια καλοσύνη στον εαυτό μας. Ο συνδυασμός μπορεί να μας δώσει το θάρρος που πηγάζει από μια ορθότερη αίσθηση αναλογίας. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να τη ζούμε κάτω από το βάρος των σκέψεων που μεταμορφώνουν μια δυσκολία μας ή μια παραδοχή που πρέπει να κάνουμε, σε ένα σχεδόν ακατανίκητο τέρας μέσα στο κεφάλι μας.

Το λαμπάκι που ανάβει στο κεφάλι μας αυτό ΠΣΚ επιτρέπει μία ευρύτερη οπτική γωνία μέσα από την οποία ο κάθε «ελέφαντας στο δωμάτιο» και η κάθε προσωπική μας έξαρση κι εμμονή σμικρύνεται σημαντικά. Μπορούμε να δούμε το υπερσημαντικό και πανδύσκολο σαν αυτό που είναι πραγματικά: ένα στιγμιότυπο της ζωής μας. Μπορεί να είναι καθοριστικό ή να μην είναι, σίγουρα όμως δεν είναι ολόκληρη η ζωή μας. Έτσι, ξανασυνδεόμαστε με τον ευρύτερο εαυτό μας πέρα από την κάθε συγκεκριμένη έξαρση. Συνδεόμαστε επίσης με το πολύ πολύ ευρύτερο πλαίσιο που είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ζωής μας πέρα από τη μία στιγμή ή το ένα θέμα. Αυτό μας επιστρέφει ένα κομμάτι της δύναμής μας, μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα από πιο ψηλά.

Βλέποντας τα πράγματα ως στιγμιότυπα είμαστε προθυμότεροι και ικανότεροι να μην αναλώσουμε υπερβολικό συναίσθημα ή σκέψη ή άγχος σε κάτι −φύσει− παροδικό. Είναι ευκολότερες οι αποφασιστικές κινήσεις για να απαλλάξουμε τον εαυτό μας, τις σχέσεις μας, τις δουλειές μας από το άγχος του να τα επεξεργαζόμαστε υπερβολικά κι από θέση αδυναμίας. Βρίσκουμε κατανόηση για το χάσιμο στο κάθε μπερδεμένο κουβάρι της καθημερινότητάς μας παράλληλα με τη δύναμη και την αίσθηση περιπέτειας που έχει κανείς όταν κάνει μια βουτιά από έναν ψηλό βράχο. Μια στιγμή αγωνίας και μετά η υπέροχη αίσθηση της βουτιάς στο νερό. Ή μπορούμε να παραμείνουμε να αγωνιούμε και να φρίττουμε στην άκρη του βράχου μέχρι που ο πιο θαρραλέος ή ανυπόμονος επόμενος στην σειρά ή οι συνθήκες οι ίδιες, μας σπρώξουν στο νερό.

Η ψευδαίσθηση που φέρνει αυτός ο συνδυασμός ενεργειών είναι ότι μπορούμε να καθόμαστε για πάντα στην άκρη μιας κουβέντας ή μιας κίνησης και να οικοδομούμε σκαλωσιές και δίχτυα ασφαλείας για να πέσουμε στα μαλακά. Να κινούμε νήματα και να χειριζόμαστε ανθρώπους και καταστάσεις ώστε να αποφύγουμε το «μια κι έξω». Να κάνουμε κάτι αλλά να μην είμαστε υπόλογοι για τίποτα. Δεν χρειάζονται δίχτυα ασφαλείας και νήματα, στο νερό βουτάμε. Ο φόβος μας μάς βασανίζει και οι σκέψεις μας για το τι μπορεί να πάθουμε. Το πιθανότερο είναι πως τίποτα, εκτός από ανακούφιση.

Αν συνταχθούμε με το μεγαλύτερο και δυνατότερο κομμάτι μας και μιλήσουμε από εκεί, οι μέρες μάς επιτρέπουν να εισακουστούμε και να διευθετήσουμε «σκληρά» θέματα χρημάτων, δουλειάς, καριέρας, όπως και κοινωνικών υποχρεώσεων κι ερωτικών μπερδεμάτων. Αν μείνουμε στο να θέλουμε τα πάντα χωρίς να δίνουμε τίποτα ή μόνο ότι δεν μας κοστίζει, αφήνουμε τον εαυτό μας να δρα σε έναν παράλληλο προσωπικό κόσμο όπου ίσως να βολευόμαστε, όμως είμαστε απολύτως, αποφασιστικά και οριστικά, μόνοι.