Στις 22 Δεκεμβρίου ο Ήλιος ξεκινάει τη φετινή του διέλευση στον Αιγόκερο, η οποία θα διαρκέσει ως τις 20 Ιανουαρίου 2020 οπότε και περνά στο ζώδιο του Υδροχόου. Ο χρόνος που η ενέργεια του Ηλίου χρωματίζεται από το ζώδιο του Αιγόκερου αποτελεί ένα διάστημα που προσφέρεται για υλοποίηση σε όλα τα επίπεδα. Είναι ιδανικό για να πάρουμε όσα γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε αφηρημένα ή αυτά τα οποία επιθυμούμε και στα οποία στρέφεται ο νους και η καρδιά μας και να πραγματοποιήσουμε συγκεκριμένες κινήσεις, κουβέντες, συνεννοήσεις ώστε να γίνουν μέρος της αληθινής μας ζωής.
Περισσότερο από κάθε άλλο ζώδιο, το ζώδιο του Αιγόκερου σχετίζεται με το θέμα της ελεύθερης βούλησης και υπογραμμίζει τη δυνατότητα του ανθρώπου να επηρεάζει την εξέλιξη του εαυτού του και των πραγμάτων της ζωής του. Στην απόχρωση του Αιγόκερου, αυτό το γνωρίζει ο καθένας μας με δύο ξεχωριστούς τρόπους. Συμπεριλαμβάνει την αίσθηση της δύναμης με την οποία ταυτίζεται κανείς όταν καταφέρνει να βγάλει άκρη παρά το ότι όλοι και όλα φαίνονται να είναι εναντίον του. Όταν πετυχαίνει παρά τις δυσκολίες και συνήθως κόντρα στις πιθανότητες. Σχετίζεται επίσης όμως με την αίσθηση της ευθύνης που αισθάνεται κανείς όταν αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί σημαντικό παράγοντα για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στη ζωή του, στην οικογένειά του, τη δουλειά του και στις ακόμη μεγαλύτερες ομάδες που συμμετέχει.
Η ενέργεια του Ηλίου στον Αιγόκερο ίσως να συνοψίζεται όμορφα στην αρχή του Πήτερ Πάρκερ «με τη μεγάλη δύναμη, έρχεται και η μεγάλη ευθύνη». Αυτές τις ημέρες, οι φιλοδοξίες, τα όνειρα, το στάτους μας και το «τι έχω κάνει τελικά στη ζωή μου» έρχονται δυναμικά στο προσκήνιο. Ένα μέρος ίσως να είναι απλές φαντασιώσεις, ένα μέρος όμως είναι απλώς το ηλιακό φως, το οποίο φωτίζει το αναξιοποίητο ή μερικά αξιοποιημένο δυναμικό μας. Δεν είναι εύκολο να το αποδεχθεί κανείς χωρίς να αισθανθεί κάπως λίγος ή πίσω ή να πάει στον αντίποδα του «δεν έχει σημασία, γιατί είμαι ο καλύτερος ό, τι κι αν γίνει. Το κομμάτι της ευθύνης το οποίο ο Ήλιος μπορεί να αναδείξει πολύ καθαρά αυτό το διάστημα, είναι το κομμάτι της ευθύνης απέναντι στον εαυτό μας και συγκεκριμένα στο αναξιοποίητο δυναμικό μας και τον άνθρωπο που μπορούμε να είμαστε.
Όλα αυτά είναι αρκετούτσικα για να τα χωνέψει κανείς χριστουγεννιάτικα. Έτσι, πρακτικά αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι η έντονη πολυασχολία ώστε να αισθανόμαστε ότι κάτι κάνουμε και ταυτόχρονα να μην αφήνουμε χρόνο να σκεφτούμε «τις ζωές που δεν ζούμε». Παράλληλα πυροδοτείται μια υπεραίσθηση καθήκοντος απέναντι στα γνώριμα σχήματα της ζωής μας. Μπορεί να είναι η σπουδή να επιβεβαιώσουμε τους δεσμούς με την οικογένειά μας, κάποια μεγαλύτερη φιλανθρωπία για να επιβεβαιώσουμε την κοινωνική μας συνείδηση, κάποιες μεγαλύτερες και πολυτελέστερες από ό,τι συνήθως μαζώξεις για να επιβεβαιώσουμε το σκαλοπάτι μας στην τροφική αλυσίδα.