«Στον νικητή, τα λάφυρα», «ο νικητής τα παίρνει όλα», «η ιστορία γράφεται από τον νικητή» κι άλλες τέτοιες εκφράσεις φέρνει στο μυαλό η έκλειψη Ηλίου της 26 Δεκεμβρίου 2019 στον Αιγόκερο. Ο ωροσκόπος του χάρτη της είναι στην 27η μοίρα του Τοξότη για συντεταγμένες Αθήνας. Καταμεσής των εορτών, την επόμενη των Χριστουγέννων, ίσως η έκλειψη αυτή να 'ναι τελικά πολύ καλά εναρμονισμένη με το θέμα της «νίκης». Το ενεργειακό μείγμα το οποίο εκφράζει αφορά όντως τον στοχασμό επάνω σε παρελθόν - παρόν και μέλλον και τη θέση και την επίτευξή μας μέσα σ’ αυτά.
Σε μία ηλιακή έκλειψη το παρόν και το παρελθόν γίνονται, τρόπον τινά, ένα. Όσα έχουμε υπάρξει, έχουμε κάνει, έχουμε μάθει συναρμόζονται μοναδικά σε ορισμένες στιγμές αποκορύφωσης στο παρόν. Το μέλλον γίνεται αυτονόητο. Η αίσθηση είναι ταυτόχρονα αίσθηση δύναμης και δυνατοτήτων, όπως και αδυναμίας και αποτυχίας ή επαναληπτικότητας. Αυτή η έκλειψη Ηλίου δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι για αυτή την εβδομάδα τα αποτελέσματα –θετικά κι αρνητικά της διαγωγής μας, κυρίως στις συναισθηματικές μας σχέσεις και τις οικονομικές μας συνεργασίες– είναι πανηγυρικά εμφανή και παρόντα. Όχι με άσχημο τρόπο ή με σοκαριστικές εκπλήξεις, αντίθετα με αναμενόμενες επαναλήψεις κι εκβάσεις, από τις οικογενειακές, μέχρι τις επαγγελματικές μαζώξεις, ως όλα τα κοινωνικά must των εορτών.
Αν σταθεί κανείς στην αίσθηση αυτού του ζενίθ, όπως το βιώσει ο καθένας, καταλαμβάνεται από εξωστρέφεια ή έστω την επιθυμία να κάνει κάτι για να αξιοποιήσει αυτή την αποκορύφωση. Οι κατευθύνσεις εν προκειμένω είναι δύο: επιβεβαιώνομαι στην ως τώρα πρακτική και στάση μου απέναντι στους άλλους. Αισθάνομαι σίγουρος ότι εξυπηρετεί εμένα και τα συμφέροντά μου, παρά το όποιο κόστος της ή την αίσθηση της επανάληψης. Εναλλακτικά, βλέπω πού βρίσκομαι στις σχέσεις μου και ταυτόχρονα αντιλαμβάνομαι τον ρόλο που έχω παίξει. Συνειδητοποιώ παράλληλα τον ρόλο που θα μπορούσα να παίξω και τις σχέσεις που θα μπορούσα να έχω, προσωπικές κι επαγγελματικές.
Η προσωπική αξία και οι προσωπικές δυνατότητες εξαίρονται αυτές τις μέρες. Στο τι αποφασίζει κανείς να τις κάνει είναι όλο το ζουμί. Υπάρχει η αυτοϊκανοποίηση με τον πετυχημένο χειρισμό ατόμων και καταστάσεων και ως εκ τούτου, η ένταξη στο «κλειστό κλαμπ» της προτίμησης του καθενός. Το οικογενειακό κλαμπ, το κλαμπ του ωραίου, το κλαμπ του πετυχημένου, του πολυάσχολου, του σημαίνοντος, του λαμπερού, του αξιοζήλευτου, του επαγγελματία, του ώριμου. Σε αυτά τα κλαμπ, με αυτόν τον τρόπο, αισθάνεται κανείς τελικά απαρέγκλιτα μόνος.
Σε διαφορετικό ύφος, υπάρχει η αισιοδοξία, η καθαρότητα και η ηρεμία που προσφέρει η συνειδητοποίηση ότι είχαμε καθοριστικό ρόλο στις επιτυχίες και τις αποτυχίες της ζωής μας. Είχαμε καθοριστικό ρόλο. Βλέποντας πού μας έφεραν οι πράξεις, οι λέξεις και τα συναισθήματά μας, μπορεί να αισθανθούμε ευχαριστημένοι ή δυσαρεστημένοι. Ωστόσο, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι όπως στο παρελθόν, έτσι και στο μέλλον έχουμε λόγο στο τι συμβαίνει στη ζωή μας. Κι αυτό μπορεί να μας ενθαρρύνει να εικονίσουμε στη φαντασία μας τις καλύτερες σχέσεις που θα θέλαμε, τις ωραιότερες συνεργασίες που επιθυμούμε, τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο στον οποίο ονειρευόμαστε να διαδραματίσουμε το ρόλο μας.
Ίσως αυτό φαίνεται πολύ λίγο και πολύ μικρό. Ίσως και να είναι. Όμως τα μεγάλα πράγματα έχουν μικρές αρχές. Το βασικά σημαντικό και υπέροχο είναι ότι τελικά από εμάς εξαρτάται τι και αν θα γίνει αρκετό, μεγάλο και πραγματικό. Ό,τι κι αν φέρει στο προσκήνιο αυτή η έκλειψη Ηλίου, χαρές, λύπες, απογοητεύσεις, επιτυχίες, έρωτα, ξενέρωμα, αξίζει να θυμόμαστε ότι ήμασταν εκεί για κάθε στιγμή που οδήγησε σε αυτό το σημείο. Ίσως πήραμε τις σωστές, ίσως τις λάθος αποφάσεις. Σ' αυτό το σημείο το γνωρίζουμε. Σ’ αυτό το σημείο γνωρίζουμε τι και πού μπορούμε και καλύτερα. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε αν θα το πράξουμε.
